Öğretmen Şiiri - Halil Gürkan

Yüce bir meslekte kutlu nefersin,
Kaleminden sevgi akan öğretmen.
Gerçekleri gören gözlerde fersin,
Cehalet surunu yıkan öğretmen.

Senin gayretinle okudum, yazdım,
Mantık süzgecinden doğruyu süzdüm,
Sayende çözülmez sırları çözdüm,
Bilgi tohumunu eken öğretmen.

Kimi zaman atlı, kimide yaya,
Güneşi götürdün en uzak köye,
Umut ağaçları yeşersin diye,
Alnının terini döken öğretmen.

Kinin karşısında sevgiyle durdun,
Bağnazlığa çifte kelepçe vurdun,
Bilim ışığıyla dört yanı sardın,
Batılı kökünden söken öğretmen.

Kararmış günleri kaplayan hali,
Dağıttı esince irfanın yeli,
Aydınlık uğruna bir mum misali,
Yanarken eriyip akan öğretmen.

Ne mutlu peşinden gelebilene,
Gösterdiğin yolda kalabilene,
Verdiğin servettir alabilene,
Dilinden mücevher döken öğretmen.

Silerken nurunla zihnin pasını,
Duyarız göğsünde inanç sesini,
Elindeki ilim meşalesini,
Sönmeyen ateşle yakan öğretmen.

Halil’in kalbinde bilgi kıvancı,
Sana minnettardır, sana duacı,
Mevla’nın lütfuyla şerefli tacı,
Her iki cihanda takan öğretmen.