Öğreti Mezara Kadar Şiiri - Haluk Kaim

İçimden özür dilemek geçer bazen.
Tüm geçmişimden.
Çocukluğumdan başlayarak.
Doğmak başıma gelen en en iyi şeydi.
Bunun için Allah'a minnettarım.
Bana güzel bir dünya, güzel bir hayat verdi.
Ama, o hayatı güzel yaşayamadım
(Çoğu zaman).
Gelgitler sardı ömrümü.
Neye inanacağımı bilemediğim zamanlar oldu.
Neye inandığımdan emin olduğum zamanlar oldu.
Kin güttüklerim oldu, kin güdemediklerim de.
Affettiklerim oldu, affedemediğim de oldu.
Kibirlendiğim oldu, buna pişman olduğum da.
İkilemleri yaşadım her zaman. İkilemlerimde boğuldum çoğu.
Ancak, sonunda anladım ki biz bir plan dairesinde yaratılmışız.
Ne yaparsak yapalım onun dışına çıkamıyoruz.
Planı yapan bizi yaratan. O ne derse o oluyor.
O planın dışına çıkılamıyor.
O yüzden ikilemleri bir kenara bırakıp, teslimiyete geçmeyi düşündüm.
Uygulayabildim mi? Tam bilmiyorum.
Ama deniyorum.
Bunun için yine yaradandan yardım istiyorum.
Bu dünya sürprizlerle dolu. Plan dahilinde olduğunu bildiğim için sürprizlere şaşırmamaya başladım.
Ömür o planın parçası.
Zamanı muayyen bir ömür.
O ömrü en güzel şekilde değerlendirmek ise bize bırakılmış.
Kader var ama kaderin üstünde kader var.
Henüz ilmim yeterli değil kaderi anlamaya.
Yaşadıkça öğreniyorum.
İlim mezara kadar demiş alimler.
Halen yaşıyoruz.
Nefes bitene kadar öğreti sürer.
Ve biz öğrenene kadar.
Okuduysanız teşekkür ederim.
Saygılarımla...