Öyle acımasız gelir ki hayat insanın üzerine bazen
Sevdiklerini alır, istemesen de, yanıbaşından bir bir
Iter, kakar, vurur, düşürür – acımasız düşman olur
Öte yandan, telafi edercesine öyle bir tutar ki elinden
Yalvaran haykırışlarıyla seni düşmekten kurtarır
Kaldırıp başını baktığında, bakabildiğinde hayata
Küçük ipeksi sesiyle ve olanca gücüyle bağırıyordur sana
Yapmaaa! diye, bırakma kendini – tut kollarımdan
Yürüt beni, yürüyelim bu hayat yolunda ard arda
Farkında olsak da olmasak da, öyle bir öğretmendir ki
Hayat – her hamlesinde pek çok şey öğretir, eğitir bizi
Geriye dönüp baktığında bulmak istediklerin netleşir
Silip gözlerini daha iyi bakarsın, ardındakiler irileşir
Gülemesende kahkalarla, tebessüm yüzüne gelir
İpek kumaşlardan giysileri, tüm sevdiklerin sevinir
Ve sen tutarsın küçüğünün büyüğünün ellerinden
Sımsıkı, bırakmamacasına bir daha, yüreğin coşar
Çağlayıp akamasanda nehirlere doğru, için gezinir
Sevgiyle sevdiklerinin öğrencilerinin arasında...
Bayram Yıldırım’a atfen!
Mart 2007
Ayhan ÖzbudakKayıt Tarihi : 18.3.2007 02:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Psikolojik olarak sıkıntı yaşayan bir meslektaşım, dostum için onun adına hissettiklerimi şiirle anlatmak istedim. Okuttum, pek beğendi :)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!