Öğretemedim-(platonik özcana)

Gülüver güller dolsun kucaklarına
Kucak aç kuşlar konsun avuç’larına
Avuç avuç sevgi döktüm yollarına
Kendimi bir türlü sevdiremedim

Ellerim uzattım elim tutmadın
Bâri görem dedim yüzüm bakmadın
Kanayan yarama merhem olmadın
Bir devâ olmayı öğretemedim

Sevseydin görürdün aşkım kaç para?
Bıraktın kalbim de kapanmaz yara
Sevmedin ben gibi düşmedin dar’a
Sana nâçâr‘lığı öğretemedim

Mecnun leyla dedi ille de leyla
Kerem neden yandı bilsen aslı’ya
Ferhat şirin ‘de yandı yanasıya
Aşk’ ı doyasıya öğretemedim

Yolların gözlerim gelesin yaya
Yüzün’ü seyredem gel doya doya
Sevdam kıyas tutmaz kerem aslı ‘ya
Hasret’e yangını öğretemedim

Ben yanarım tutuşurum nâr ‘ına
Köz köz oldum kapanmaz bende yara
Leyla oldun! mecnun oldum aşk ‘ına
Sana del olmayı öğretemedim

Hüner ben canda dır değil cânân da
Cân ‘cândan geçti cân çıkasıya
Felek neyler böyle alın yazıya
Boyun eğmesini öğretemedim

bülbül gibi doymadan koklamaya
gülüm dedim kıyamadım koparmaya
Sayende döndüm bülbül-ü şeyda! ya
Dikenim katlanmayı öğretemedim

Sevseydin doymazdın bende sevdâ ‘ya
Ben sende bir hiç ‘ im birde kör nokta
Ecel’,i bekleyen devâ ‘ sız hasta
Bir tâbib olmayı öğretemedim

Baht ‘ıma yanarım kara bahtı ‘ma
Otağ kuramadım gönül taht’ına
Buyur ettim seni saltanatıma
Sensiz saray’ları neyleyeceğim!