Öğret Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Geceleyin daha bir iyi anlıyorum yalnızlığımı,
Senden ayrı olduğumu.
Yüreğim yürekliğini yitiriyor,
Hüznüm başlıyor hüzünleşmeye,
Başlıyor elemlerimin zerreleri
Bütünleşmeye.

Görünmesini istemiyorum akşamın tepelerden,
her şeyi sarıp kucaklamasını istemiyorum,
Sarıçam ormanlarını,
Tozlu-tozaklı patikaları,
Kumsalları ve denizi,
Günevncim asılı kalıyor sandallardaki fenerlerde,
Biliyorum ki; sehpalara çekilip duracağım
Gecelerde.

Karanlık gecelerin anahtarları akşamlar…
Uysal bir kedi gibi geceye sığınan akşamlar…
Daracık vakitler, dar vakitler…
Kapıların, pencerelerin sürgülendiği vakitler…
Bir benim eli-kolu bağlanan
Sokaklarda bırakıldığım
Ve bir başıma kalakaldığım vakit…
Bir sensin böyle vakitleri katmerleyen şatafat
Ve bir benim çile çekmede
Üstad.

Biliyorum: Sen bu gecelerin biryerlerindesin,
Çık ortaya, görün bana, anam-babam,
Bana da öğret karanlık gecelerde zulmetmeyi,
Çile çektirmeyi sevenlere
Kendini özletmeyi.
Bana da öğret
Kendinden başkasını
Sevmemeyi.

(BİR ESİNTİLİ KUŞLUK VAKTİ isimli Serbest Şiirler înden > 97-98/100)