Öğrenmeyi de Öğreniyormuş İnsan

Dikenli tellerle gerildi içim
taşlar atılan bahçelerimi sulamayı bıraktım
dışıma ağlıyorum artık
bir avuç kahkaha yolluyorum gökyüzüne
gülüyorum ve güldüğüm yerden topluyorum çiçeklerimi
ki o çiçekler defalarla ezilmişti

Kendimi korumayı öğrendim
Aldığım biletleri çiğneyip, rayları söktüm ayaklarımın altından
ne vakit özlesem sıkı sıkıya kapadım pencelerimi
içeri hiçbir ses, hiçbir nefes girmeyecekti
İçim dağınıktı...
Kendimi toparladığımda kırılan her yerime yama yaptım şiirden
şarkılara tutundum
uçurum diplerinde gezdirdim suretimi
ve düşürmedim hiç

Parmaklarımı kestim inandıkları yerden
yaralarım kabuk bağladı
ve hiç inanmadım, soymadım kabuklarımı...

Kendime çekildim
derinliği beni aşan hiçbir insana sığınmadım
bir avuç nefesimi saksılara ektim.
Boy boy dilekler büyüttüm gökyüzüne
Bulutlar beni taşıdı
bense içime yağdım.

Çocukluk anıları topladım annemin yüzünden
ve onlarla ördüm saçlarımı.
Bildiğim her şeyi bilmiyormuşum meğer
Öğrenmeyi de öğreniyormuş insan...