Öğrenmek istiyorum Şiiri - Haydar Arıtan

Sonsuzluğa bakan bir gemiden limana yanaşmaktayım, demir atmışım hayata ve kimse yok yanımda yaşamayı hiç böyle istememiştim ben.Kronometreyi bana sormadan başlatmışlar, hayata nasıl başlayacağımı bilmeden.Ne zaman nasıl davranacağım konusunda hala tereddütlerim vardı başlarda ve manasızdı yaşamak.Çünkü hiçbir şey öğrenmeden yaşanır mıydı? Yaşanmazdı tabi ama yaşanır hale getirmem lazımdı yaşantımı ve en baştan başladım önce “a” dedim, sonra “b” ve diğerleri. Ben öğrenmeye başlıyordum ve her yeni şey öğrenişimde hayat hiçte bana yalancı gelmiyordu. Her yeni harfte bir gülümseme yakalıyordun yaşantımdan.
Hayatı kendimce öğrendiğimi sanıyordum.İçimden de geçmiyor değildi hani “Ben yanlış mı yapıyordum? ”. Kimse bana demiyordu ve bende bilmiyordum o zamanlar dostların acı söylediğini.Bir köy kahvesinde öğrendim yalnız ölünmediğini.Keşkeleri öğrendim sonradan sonraya ve hayatımı hayatıma nakletmeyi.Sonra içimi saran onca telaştan kurtulmayı öğrendim ve bunun adı olmalıydı herhalde ve bize öğretilenlerin içinde de değildi sonradan öğrendim, insanlar buna aşk diyormuş meğerse. Başlarda hiç anlamamıştım aşkın bana ne ifade ettiğini, hayatta her şeyi sıfırdan öğrenmeye başlayan birisi için hiçte bilinmedik bir şey değildi ama ne bilirdim bir yanım tutsakmış aşka ve yıllar yılı aşkı yaşamış sonsuzluğum ama ben bilmiyormuşum. İşin en garip tarafı da bu ya

Sevipte ayrılmakta aşktan olsa gerek
Yanmakta; yanılmakta

Diye mısralar oluşturmaya başladım adına denilesi şey yüzünden. Ben bu yola hayatı anlarım diye başlamıştım ama hayatta yaşanılası o kadar çok şey varmış ki bilseydim ilk öğrendiğim şey olurdu “a”dan sonra “ş” sonra “k” harfi. Sorun aşkta değildi belki ama en yakınımdayken seni özlemekte neydi? Aşka belli başlı bir şey değil miydi ki sanki hastaymışım gibi yan etkileri oluşmaya başlamıştı şimdiden.Kitaplarda okumuştum yıllar yılı ve destanlar yazılırdı üzerine ve hikayeler, şiirler. Kimisi sevdiğini özlerdi, kimi de İstanbul’u ve bir daha hiç yaşanılmayacak hayat hikayeleri vardı ayrılmayı öğrendim ve daha sonra yalnız yaşamayı.Ben yalnızlığını yaşamış bir hikayeydim artık, her kim okusa her sayfamı, her satırımda ayrı bir Mecnun oluyordum, her satırımda Leylam vardı yanımda. Kendimi tanıyamaz olmuştum düşlerimde.

Hiçte karanlık düşte değildim;
Ki olsaydım bile yine yalnızlığıma düşerdim

Diye mırıldanmalar oluşmuştu yine bende. Elime her kalem alışımda ilham perisi denen varlık yanımdaydı ve her satırımda bana ağlayışları. İlk önce dörtlükler başladı peşin sıra mısralar. Arkadaşlarımla paylaşmayı öğrendim sonra yeni mısralar ve yeni aşklar. Sürekli öğreniyordum ve durdurağı yoktu benim için öğrenmenin yaş denilesi olgunun da hiçbir etkisi yoktu benim üzerimde. Yaşamakta neyin nesiydi “Ben aşkı yaşamışım,aşkı! ” derken kaderle tanıştım sevdiğim öldüğünde, bu en garip hikayemdi belki de.
Ben hiç ağlamadım o günden sonra; ne öldüğünde ne de cenazende…
Öğrenmek istiyordum yine de; yaşamayı beceremedim madem, ölmek neydi diye ve ölümü tattım sonraları. Yaşamanın en sonsuz anıydı. Ölmemecesine yaşamak varken seninle, ölümle yaşadım seni, ölmeyi yeni öğrensemde.
Her ölümümde farklıydı yaşantılarım ve değer yargılarım. Her ölüşümde farklı yüzlerdi ve bir tek anıydı hatırladıklarım.
Ölümü öğrenmekteydim son olarak, ölmeyi bilmesemde…