Herkes yaşadıkça birşeyler öğrenmiş hayattan..
Ben de öğrendim;
Göz görünce gönül istiyor..
Gönül eremeyince yürek inciniyor..
En iyisi görmemek-bilmemek..
Kısaca; hiç ÖĞRENMEMEK! ! ..
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Şiirinizin içindeki ironi çok güzel... Ancak.,
bilmeden-öğrenmeden yaşamak., yaşamak değil ancak yaşamamak diye nitelenebilir...
Kaleminize sağlık....
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta