Öğreniyorum Şiiri - Egemen Ünal

bilmiyordun...bilmiyorsun...neyimi..? hiçbirşeyi güzelim hiçbirşeyi...
bakacaksın buralara...ilişecek gözlerin...yine bilemeyeceksin...
öğreniyorum...neyi mi? hiçbirşeyi öğreniyorum...
ne kadar hiçim,ne kadar hiçiz...öğreniyorum...
sende öğrendim bazılarını...
kendi karasularımda boğulabileceğimi...yuttuğum suyun tadını...
çırpındıkça daha da dibe battığımı...
anlamsızlığın anlamını...
çözemediğim bir denklem oluşunun farkına vardım sende...halbuki hiç karmaşık görünmesede...
gözyaşına değecek şeylerin varoluşuna inandım...
adını orada burada gördüğüm...yaşayanlardan yansıyanlarla avunduğum...
mutluluk olduğunu bildiğim şeyi yaşadım...
yettiremedimsede bakışlarımı aşık bakan iki gözü taşıdım...
yazdım kağıtlara,saydım beraber geçen dakikaları,sövdüm şarkılara,kızdım halime ve sebebine,ağladım,yalan bile söyledim vicdanım rahat bi şekilde..hepsini geçtim...sevdim...
bende elime ne geçirdiysem sana verdim...
sana saçmasapan ve sahte duyguların ifadesi şarkı sözleri mırıldanmadım...
duyduysan bişeyler kalbimin ritmiydi onlar...
sevgimin büyüklüğünü haykırmanın gereksizliğini öğrendim sende...
ve boşa oluşunu gördüm bir fener ışığına doğru kürek çekmenin...
öyle idin çünkü...bir fener ışığı...hani bilirsin yanıp yanıp sönen...
o küreklere asıldım var gücümle...belki varırım yare diye...
ama gün geldi çektin bütün fişlerini umutlarımın...
yanıp yanıp sönmüyor artık...buralar zifiri karanlık...
günlüğüm bile pas vermiyor ve elime geçirdiğim,medet umduğum kalemler bile mütemadiyen yazmıyor artık...
galiba teknede düşürdüm anahtarlarımı...neredeler...istenmeyen olmak ne zormuş bunu öğrendim...
içimde hiç ayna yok...kendimi göremiyorum...ne dışarı çıkabiliyorum...ne içimde içim rahat...
pencerem de yok...boğulacağım...yardım istemenin anlamsızlığını gördüm sende...
ayaza kesmiş yüreğim...uyuşmuş sanki sol tarafım...
hükmedemedim...saldım bir ovaya beynimi ve yüreğimi...olmadı güzelim...
yüreğim hep haince saldırdı...kazandı...kazanıyor...engel olamamayı sende öğrendim...
bir şehrin adının insana acılar yükleyeceğini...seni birgün bi yerlerde tekrar görme potansiyelimin oluşuna inanabilmeyi sende öğrendim.... güzelim sevmedin mi olmayacak mı? ? sallaaa...o zaman üzüldüğüne değmez...
geçecek seninkisi...vurma kendini sahte demlere...koyver gitsin...
sevin aşık olunmayı hakettiğine...gülümse sırf hayata gıcıklık olsun diye...
bilirim dünya ne kalleştir...insana yapacağı son şey onu böceklere yem etmektir...
üzerinde neler olur,biter,yaşanır kimler harcanır az çok bilirim...
sen harcanma...bitme...üzülme...
yara sarmayı bilirdim ama böylesi bir yarayı sarmayı sende öğrendim...ilacı yok bunun tedavisi de...elimden gelmiyor kazıyıp atmak...olmuyor olmayacak da bir hasar hep kalacak...
tanrının umut olduğunu söylemişti bir büyüğüm...inanmamıştım...
öyle imiş...ölmüyor bitmiyor...belki yıllar geçecek acıtmayacak artık ama ilelebet gıdıplayıp duracak...yok edemeyeceğim..bunu da sende öğrendim...
buna sebep üç beş kağıt ve gümüş bir kolye belki...onlar var birtek odamda mutluluğuma şahit olan,onlar var benden başka ellerine dokunan...ve onlar var gözlerin tarafından emekle ve sevgiyle bakılan...
ama güzelim..yoruldumm...anlaşılmaz deryalara saldın ki ruhumu...
ufkunda seni bulamadım...sorgulamaktan biçare oldu beynim...
olmadı güzelim neden mi? bilmem...sen de bilme...boşver...
ben mi? şuan mı?
anlayamadım ve bittim...ben bittim ama neden hala ellerim tuşlara vuruyor...durun...susun artık...unutmadım bu sözcüğü susun...unutmayı unuttuğumu da şimdi öğrendim...ve artık bu aciz cümlelerimi burada bitirmem gerektiğini de...