çözemediğinde birşeyleri insan,
bilinmeyenlerin sayısı hep artıyormuş.
bilinmeyenler büyüyormuş...
kocaman oluyormuş...
ne,nerede,ne zaman,niçini
hep bilmek gerekiyormuş.
birileri arttırıyormuş bilinmeyenleri.
acımasız oluyormuş bilmeyene.
zor bir şey oluveriyormuş hayat...
zor bir soru oluveriyormuş herşey...
bilinmeyenlerini çoğaltıyormuş insan,
çoğaltıyormuş çözemediklerini...
bilinmeyenin karanlığını,
bilinenin ışığıyla aydınlatmak gerekiyormuş.
neyi, nerededen, ne zamandan, niçinden
ayırmamak gerekiyormuş.
bilineni bir yerde
bilinmeyeni ayrı bir yerde tutmamalıymış
birlikte yoğurmalıymış sabırla.
dünün dünde kaldığını bilmeli,
unutmamalıymış;
bugünün hesabını bugüne ödetmeliymiş insan.
umut ekmeliymiş geleceğin bahçesine.
herşey hızla değişiyormuş...
çözülüveriyormuş herşey nedeni sorguladığında.
çözülüveriyormuş...
Kayıt Tarihi : 12.4.2010 19:03:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Müjgan Kızıleniş](https://www.antoloji.com/i/siir/2010/04/12/ogreniyorum-10.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!