Bir odanın en tozlu yerinde unutulmuş,
Atıl bir tünek gibiyim.
Yaşama sevincine olan hasretin ağırlığından,
Taşıyamıyor beni yorgun ayaklarım.
Kuruyan dallarımın çatırtısından,
Ürküyor yolu yalnızlığımdan geçen karıncalar.
Sorgulamıyorum artık;
Ya ben bu yalnızlığın mukiniyim,
Ya da bu yalnızlık kaderimin.
Kayıt Tarihi : 17.8.2022 12:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!