Sen benim öğrenilmiş çaresizliğimdin!
Koşulsuz uyarıcı gibi girdin hayatıma.
Bakışların kalıcı izli etkiler bıraktı yüreğimde.
Oysa refleksifti sana olan tüm davranışlarım…
En kritik dönemde çıktın karşıma,
Ondandı bütün saplantılarım!
Gelişin tüm gelişim alanlarımı etkiledi.
Ne kalıtım ne çevre…
Hiçbiri senin kadar belirlemedi beni.
Şimdi id’im diyor ki tut kolundan çek götür,
Gönlünün istediği yere…
Süperegom engel oluyor bana…
Egom bir orta yol bulunur elbet diyor.
Ne bileyim, yoksun ya,
Karmakarışığım işte…
Sen benim öğrenilmiş çaresizliğimdin!
Bazen senden nefret ediyordum,
Aynı anda seni sevdiğim geliyordu aklıma.
Yaklaşma-kaçınma çatışmasına giriyordum.
Bazen sevdamı bastırıyor, bazen yadsıyordum.
Sonra bir ben mi aşka düştüm?
Benim gibi niceleri vardır, diye yansıtma yapıyordum.
Dayanmak istiyordum,
Dayanamıyordum…
Sen benim öğrenilmiş çaresizliğimdin.
Aşkta başaramadım, biliyorum.
Şiirde ödünleniyourm.
Bazen fotoğraflarınla konuşup geriliyor,
Bazen sevgilileri el ele görüp özdeşim kuruyorum.
Seni ölesiye sevdiğim halde sevmiyormuş gibi davranıp
Karşıt tepki geliştiriyorum.
Yaklaşmaya karşı yalıtılmışlığın pençesindeyim.
Ölmeye ya da duygusal soyutlanmaya çok az kaldı,
Biliyorum.
Tutunmak istiyorum,
Tutunamıyorum.
Sen benim öğrenilmiş çaresizliğimdin.
Uzun süre seni kalbimin asıl sahibi sanıp
Sembiyotik düşüncelere daldım.
İdeal benliğim ve gerçek benliğim arasında uçurum var.
Öz saygım yerlerde…
Sensizlik Maslow’un piramidinde
Sevgi ve ait olma basamağına hapsetti beni.
Ne açlık-susuzluk aklımda ne de ölüm korkusu…
Ne saygı ne estetik ne bilmem ne!..
Bir tek sen!
Tüm basamaklar sana çıkıyor!
Sen olmadan asla…
Sen benim öğrenilmiş çaresizliğimdin.
Seni bir türlü çözemedim.
Hiçbir ölçme aracı açıklayamadı seni bana.
Güverinlik, geçerlik, kullanışlık kimin umurunda…
Hatalarla geçti sevdamız.
Sistematik, sabit, tesadüfi…
Hepsi bir arada…
En büyük hatam seni sevmekti…
Standart sapman kadar taş düşsün başıma.
Yordayamadım, uygunluğa bağlayamadım seni.
Ne belirtke tablosu, ne fektör analizi…
Hepsi bir yana…
Sen benim öğrenilmiş çaresizliğimdin.
Sana şiirler yazıyordum uykusuz gecelerde.
Ama sen anlamıyordun.
Senin için dualar ediyordum beklentisiz, öylece..
Sen umursamıyordun.
Saçının teline zarar gelmesin diye çırpınıyordum.
Sen hiç bilmiyordun.
Bugün yıllar geçti aradan.
Sen başka bir âlemde.
Ben evden işe, işten eve…
İçimdeki bir gerçeği,
Kendini gerçekleştiren kehanetler içinde,
Yeniden haykırıyorum:
SEN BENİM ÖĞRENİLMİŞ ÇARESİZLİĞİMDİN...
Dinle...
Kaan YILDIZ
(04.01.2021)
Kayıt Tarihi : 4.1.2021 14:11:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!