Öğrenilen Masallar Şiiri - Leyla Ayyıldız

Evvel zaman içinde,
Kalbur saman içinde,
Küçük bir çoban varmış.
Sürüsünü alarak,
Kavalını çalarak,
Dağlara çıkarmış.
'Kurt var! ' 'Kurt var! '
Diye bağırmış,
Köy halkını çağırmış.
Köylü koşup, gelmiş,
Meğer, kurt falan yokmuş,
Hepsi yalanmış.
Kurt nerede miymiş?
Çok acıkmış,
Arkadaşlarıyla birlikte
Yiyecek arıyormuş.
Az gitmişler,
Uz gitmişler,
Dere, tepe düz gitmişler,
Bizim çoban ve sürüsüyle
Bir türlü karşılaşamamışlar.
Açlıktan ölmek üzerelermiş,
Büyük bir halka oluşturup,
Hızla koşmaya başlamışlar.
Koşmuşlar, koşmuşlar,
Koşmuşlar.
Hızla, hızla, daha hızla.
Taa ki,
İçlerinden biri yorulup,
Düşünceye dek.
İlk düşeni,
Parçalayıp, yemişler!
Kurtlar sofrası!
O sırada çoban hala,
'Kurt var, kurt var'.
Diye, bağırıyormuş.
Sesi duymuş bizim kurt.
Karnı tok, sırtı pek.
Hani, tatlı niyetine
Bir iki kuzu, bir de çoban,
Hiç de fena olmazmış.
Dalmış sürünün içine.
Küçük çoban şaşkın,
Yine, 'Kurt var, Kurt var'
Diye bağırmış,
Köy halkını çağırmış.
Fakat kimse inanmamış,
Yalancıyı kurt yemiş.
Tüm bu olanları
Bir akrep izlemiş.
Kurt, akrebi görünce,
'Gel, buyur' demiş.
'Sen de ye'.
Akrep, teşekkür edip,
Karnını bir güzel doyurmuş.
'Susadım' demiş,
'Su da verebilir misin? '...
Karnını ovuşturmuş kurt.
'Derenin kenarına gidelim',
Dişlerinin arasında et parçaları,
Kana kana içmişler suyu.
Akrep, rica etmiş;
'Beni karşı kıyıya geçirir misin? '
'Hayır' demiş kurt.
'Seni hiç sırtıma alır mıyım,
Sokarsın beni.'
Kurt haklı;
Akrep bu, sokar.
Binlerce kez yemin etmiş akrep,
'Ant olsun ki,
seni sokmayacağım'
Kurt dayanamamış,
Kabul etmiş.
Almış sırtına akrebi,
Yavaş yavaş geçmişler dereyi.
Tam karşı kıyıya ulaşacakken,
Sokmuş akrep kurdu.
Can çekişirken,
Acı ile sormuş kurt;
'Neden, neden yaptın bunu? '.
Akrep gülmüş,
'Neden mi? '
'Huyum bu! '