Öğrenemedin Şiiri - Mustafa Küçükönder

Ey Düş akıllım,
Ey yar,
Saçları gece parçası,
Gözleri güneşin yarısı,
Öyle kedersiz,
Sade Güzellik meziyetli.
Güldümü gülleri açtıran,
Ağladığında yeryüzünü solduran,
Bir dağ çiçeği gibi
Nadir ve sertsin,
Bu nedendendir ki belki
Sevmeyi öğrenmemişsin.

Bu serseriyi ardında,
Süründürdün yıllarca yaprak gibi
Bir başının üstündeyim,
Bir ayağının altında,
Sevda sence bu mu dersin,
Sen önce sevmeyi öğren,
Sonra beni seversin.

Geceleri bilirmisin güzelim,
Yar misali derin,
Kar beyazından da serin,
Senin yokluğun daim gece işte,
Dağlarca dağlandım
İçtiğim her kadehte,
Yokluğun sarhoş etti beni,
En değme içki değil.
Yazık bu işi öğrenemedin,
Sen önce sevmeyi öğren,
Sonra beni seversin.

Ve o ateş,
Senin için yandım,
Kavruldum yoksulluğunda,
Ve bu yangında eritirken geleceği
yazık ki söndüremedin,
Sen önce sevmeyi öğren güzelim,
Sonra beni Seversin.............

Şimdi, tekrar başlıyalım diyorsun,
Bir daha bitmeye niyetim yok,
Başıbozuk, yüreksiz sevdalarda
Boş ver aceleyi ayrıca
Bensiz geçen günler için
Sen önce sevmeyi öğren,
Sonra beni seversin..........