Öğrenemedim Beyazın Tadını

Sustum Zamana yenilmiş gibi Sessizce ağladım kendime İçimde kopan fırtınalar, Ve yaralı yüreğimle Hep aynı acının çemberinde döndüm... Kaderimle başbaşaydım Ne hüzünlerim,hüzün gibiydi Ne acılarım acı... Sancılı gözyaşları döktüm kuytulara Her bedele gögüs gerdim Her yolu denedim çıkmak için aydınlığa, Çaresizliğimi gördüm gölgemde Bir mum gibi erirken siyahların içinde Öğrenemedim beyazın tadını... Herşeyden yoksundum Bitmek bilmedi yazgımın bahaneleri, Sürüldüm kendimden öteye Bıçak gibi sırtımda Taş gibi bağrımdaydı öfkem... Soruldum,sorgulandım yıllarca Aklanamadım, Karanlık bulutların altında Sineye çektim herşeyi Haneme yazılan her bir günahı Boynumun borcuna saydım... Eyvahlara alıştı dilim Ne tövbelerim tövbe gibiydi Ne özürlerim özür, Nerde haklı,nerde haksızdım Göremedim doğruları Uçurumdan düşer gibiydi Ömrümde ki her an... Bakındım etrafıma Savruluşumu gördüm rüzgarın önünde, Ne dostlarım dost gibiydi Ne düşmanlarım düşman... Yeri göğü inleten çığlıklar duydum Kıyametim koptu sanki Ve ben uyandım, Sığamadığım hayatın içinde Kaybolduğum kabuslardan... Yoruldum yer aramaktan Huzur sokaklarında Yakışmıyordum mutluluğa belli ki, Dondu bakışlarım ufuk çizgisinde Yavaş yavaş kayboldum Kendi bataklığımda... 21:5025.11.11