Öğrendim Şiiri - İlhami Güneyler

Bucaksız derya gibi,Sevgiyle coşan yüreğin,
Mantıkla, iş birliği yapmazsa, hüsranını öğrendim...
Dostluk vah abında açılan her kucakta,
Gül dikeni olmadığını, zehirli sarmaşıkta çıkacağını öğrendim...
Hiç bir zaman bakla etmedim bu kelimeyi ama
''Seviyorum'' derken; bir daha, bir daha düşünmeyi öğrendim...
Her sevgi sözcüğünün, her iltifatın altında,
Engerek, aramayı öğrendim...
Doğru ve de insan olduğum sürece, Hata yapabileceğimi,
Ve beni insan eden bu hatalarla, başım dimdik yürümeyi öğrendim...
İnsanları Yaradan’dan dolayı sevmeyi ve iyilik etmeyi, ama
Gerçek olmadıkça kalp vermemeyi öğrendim...
Her ten dokunuşunun yar olmadığını,
Yarın, yürekten seven olduğunu öğrendim...
Yalanlardan, yılanlardan, uzak olacağım derken,
Baba ocağının hasretini öğrendim.
Yatak da cehennem ateşiyle yanarak yatarken,
Ana'dan başka çorba vereninin olmadığını öğrendim...
Ayağın tökezleyip düşecek gibi olduğunda,
Baba'dan başka el verenin olmadığını öğrendim...
Binlerce insanla sevgi yumağı olsan da,
Yalnız gelip, yalnız gideceğimiz gibi,
Şu sınav dünyasında yalnız yaşamayı öğrendim...
Öğrendim, tüm bunları, yeni öğrendim ama
Yaramaz bir çocuktan farksız gönlüme,
Söz geçirmeyi, hala öğrenemedim...

(15.01.2007,02,39)