Bütün sevgileri senden süzerek arındırdım.
Özür dilemeyi ve affetmeyi öğrendim.
Senin sevdiklerini sevmeyi de sevdim.
Sana sade bir yürekle, sessiz sedasız seslenmeyi sevdim.
En büyük çığlıklarımı en yüksek heyecanlarımı..
en alçak sesle mırıldandım seni yormayayım diye.
Kırmadan, kırılmadan, kırpmadan, kıvırmadan sevmeyi..
Dosdoğru, dümdüz, dimdik ve tam bir değirmi..
Ay gibi, gün gibi, taş gibi ve su gibi sevmeyi..
Seninle sancısız, sanrısız, sabırlı ve sakin..
Baştan savar gibi değil ama baştan sever gibi
sıfır kilometreyle sevmeyi öğrendim.
Sevdirmeyi ve sezdirmeyi öğrendim.
Gürül gürül akıtmayı ve sızdırmayı şıkır şıkır..
ve saat gibi çalışmayı, çalıştırmayı bu yüreği tıkır tıkır..
Seninle öğrendiklerimi sevdim, seni öğrenmeyi de..
Şimdi bana sevmemeyi öğretme emi?
Gül Ozan
@-; -,-
Kayıt Tarihi : 4.10.2009 20:20:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!