Ögrendim Şiiri - Semanur Kara

Doğarken kaderimi elime vermediler
İstediklerimi sormadılar.
Babam saçlarımı her okşadıgında,
Böyle devam edecek zannettim.
Hiçbir şeyi ben seçmedim
Önüme koydular.
Daha ellerim çocuksu toprakla buluşmadan,
Yedi yaşında ağlamayı ögrendim.
On yedisinde kadın olmayı ögrendim
Ne kızdım herkese,
Çocuk oldugumu bilmiyorlar mıydı?
Ah babam olsaydı böyle olmazdı.
Ellerde kavrulmayı ögrendim.
Baba evi gibi olmadıgını...
Ne sözler duydum hiç haketmedigim.
Çaresiz oldugumu gördüm aynalarımda...
Savaşmayı, taaruza geçmeyi, zaferimi,
Kutlamayı ögrendim.
İçimdeki sesleri susturmayı,
Kendi kendimi avutmayı ögrendim
Bir yanım sağım bir yanım solum,
Allaha yalvarmayı...
Yağmur her yağdıgında babama,
Ağladıgım damlaları göstermek istedim.
Beni anlamasını, saçlarımı okşamasını,
Kimse seni üzemez demesini istedim.
Bu kadar devrim-i alem geçirsem de,
Ben bir tek babamı istedim.