Öğrendim Şiiri - Nuri Altay

Nasip yolun sonu,beyhude tüm koşturmalar,
Sükut olunmayan kaderin ne lüzumu var?
Örülmeyince iki elin karşısına bir sıra duvar,
Kıymetin yüreklere hasıl olmayacağını öğrendim.

Şenlik dolu hayatın zerresindedir sıkıntı;
Kırk yıl kahveden değil, muhabbettir asıl sırrı.
Ancak dilin dişlere vurması derken herkesin lügatı,
Tek kelamsız muhabbetleri tatmayi öğrendim.

Çok okuyan sahiptir söze başkasının dilinden.
Okuyan değil oysa gezen duyar hicranı derinden.
Yirmibirin baharında tutunca Gülafetin elinden,
Gözümden her perdeyi sıyırmayı öğrendim.

Kavrulurken ten,boy verir başaklar güneşte,
Sarardıklarından sanki kurumuşlardır görünüşte.
Düşünüldüğü zaman ne kusur vardır diye bu işte,
Yanmak şerrini dahi hayra yormayı öğrendim.

Rengi farklıdır diye kırmızıdan, çiçek kötü kokmaz.
Susuz kalan toprak, çorak ağızların zelili olmaz.
Varsın olsun girdiğim sokak,ebedi çıkmaz.
Gülden kokusunu almadan, umudun avuca sığabileceğini öğrendim.