Öğrendim Şiiri - Faruk Yiğit Araz

Adam gibi sevmeyi öğrendim,
Zaman aşk'larına yenik düşmemeyi,
' Kûn Fe Yekûn ' ayeti ile, umut büyütmeyi,
Sen'siz olmaz demeyi,
Heybemde koca bir sevgi taşıyıp,
Adam gibi sevmeleri Öğrendim! ...

Sen varsın diye bu sokakları, caddeleri,
Yalpalayarak dolaştığım, Muzdarip olduğum bu şehri sevdim!
Sonunda Elif gibi yalnız ama dimdik kalmayı öğrendim! ...

Direnmeyi öğrendim...
Tekerrür eden giryanımı hayra yorup,
Elhâmdûlillâh nida'sıyla, iklab etmeyi öğrendim...

Susmayı öğrendim Sevgili...
En acınası halde iken, hadr olduğum zamanda,
Hala sevdiğimi dile getirip,madara olmamak için aleme,
Susmayı, susup da konuşmamayı öğrendim! ...

Beklemeyi Öğrendim...
Gelmeyeceğini bile bile, metruk duraklarda saatlerce,
Köşe başını seyretmeyi, merakla o yana bu yana bakıp,
Beklemeleri öğrendim...

Sabr etmeyi öğrendim...
Boyun büküp inşirah dilemeyi,
Sığınıp sığınakların sahibine rahmet dilemeyi,
Tahayyülünü seyredip Olacağını ümid etmeyi,
ve ' olacak ' diye dişlerini sıkıp, sabretmeyi öğrendim! ...

Ölmeyi öğrendim! ...
Sadece nefes almakla yaşanmadığını,
Yaşamak için birşeylere tutunmayı, birşeyleri beklemeyi,
Bekleyip diri diri ölmeleri öğrendim! ...

Öğrendim sonunda! ...
Sevip de; sevilmemenin kasvetli yanıyla,
İnadına sevmeyi,
ADAM olmayı öğrendim! ...