Öğrendim 1. Şiiri - Ali Rıza Saygan

Sonsuz bir karanlıktı, can bulup doğduğum yer,
Işığı görüp korktum, sonra alıştı beşer.
Işıkta yaşamayı, öğrendim zamanla ben,
Karanlıklardan korktum, kokutucuymuş meğer.

Nice sevdiklerimi, korktuğum karanlığa,
Gün geldi uğurladım, alıştım ayrılığa,
Yaşamayı öğrendim, dünya’ya geldiğim an,
Doğmak hayat içinde, mahkummuş kaybolmağa.

Ölüm’den çalınan an, hayat denilen zaman,
Zamanı da öğrendim, yarıştım onla her an.
Zaman ile öğrendim, zamanla yarışılmaz,
Zaman ile barıştım, vaz geçtim yarışmaktan.

Ben insan’ın tenini, çok, çok iyi öğrendim.
İnsan teni altında, bir ruh varmış belledim,
İdrak ettim sonradan, ruh tenin üstündeymiş,
Ölünce ruh sema da, ten toprakta gözledim.

Öğrendim ben sevmeyi, sonra da güvenmeyi,
Güvenmek sağlam zemin, üstüne kur sevmeyi,
Güvence, sevgiden daha da kalıcıymış,
Öğrendim güvenmeden, ben asla sevmemeyi.

İnsanları öğrendim, iyisi, kötüsüyle,
Kimileri urbasız, kimisi kostümüyle,
Kostüm gördüm insansız, insan gördüm urbasız,
O urbasız insanlar, savaşırdı nefsiyle.

Adaleti öğrendim, mülkün temeli imiş,
Mülkü olmayanlara, asla temel değilmiş.
Ye kürküm ye diyormuş; Hoca Nasreddin bile,
Kürklünün karşısın da, kürksüz nasıl ezilmiş.

Arz ederim.
Yazan: Ali Rıza Saygan.
Şiir No: 87