Öğrencinin Mektubu Şiiri - Yeliz Çağalı 2

Öğretmenim ne olur geri gel.
Bizleri burada sensiz,sevginden yoksun bırakma.
Biliyor musun? Her gün okula geliyoruz.
Sınıftan her girişimizde sanki kokun doluyor içeriye
Geldin sanıyoruz,ama bakıyoruz ki yoksun.
O zaman hüzün kaplıyor yüreğimizi, gözlerimiz doluyor.
Boş sandalyene bakıyoruz,içimiz sızlıyor.
Bize kara tahtanın başında,ders anlattığın günleri hatırlıyoruz.
Özlemimiz her geçen gün artıyor.
Seni bekliyoruz öğretmenim,geleceğin günü bekliyoruz.

Her gün hiç aksatmadan okula geliyoruz demiştim ya...
Analarımız,babalarımız kızıyor bize.
''Okulda hoca yok hoca! Ne işiniz var? ''diyorlar.
Olsun biz yine de geliyoruz.
Sen geri dönersin diye hevesle geliyoruz.

Biliyor musun öğretmenim?
Osman sonunda okumayı öğrendi.
Ne uğraşmıştınız onunla.
Size ''Kazık kadar oldu hocam, uğraşmayın
Varsın o da okumasın.'' derlerdi.
Ama siz dinlemezdiniz.
''Çalışacak işçiye de ihtiyacı var bu memleketin.''derlerdi.
Ama siz'' İşçi de olsa çiftçi de olsa okumayı bilecek'' derdiniz.
Size şiir yazmış,geldiğiniz gün okuyacakmış.
O da sizin dönüşünüzü bekliyor.

Biliyor musun öğretmenim?
Yollar artık açıldı,kasabadan insanlar gelip gidiyor.
Köy arabasını görünce ta yamacın ucundan yola koşuyoruz öğretmenim.
Bakıyoruz ki siz yoksunuz.
Omuzlarımız düşüyor,o zaman başımız öne eğiliyor.
Ama siz dememiş miydiniz öğretmenim?
''Her yeni doğan gün bir umuttur.
Umudunuzu sevgiyle inançla besleyiniz.''
Sonra tekrar yeşeriyor sevincimiz tıpkı dediğiniz gibi.
Yarını bekliyoruz,sevgiyle,inançla,sabırla...

Biliyor musun öğretmenim?
Artık havalar o kadar soğuk değil,üşümüyoruz.
Sen de üşümezsin öğretmenim.
Bizler seni sevgimizle ısıtırız, sen yeter ki gel!
Bizleri burada dünyadan kopuk,bilgisiz bırakma.
Öğret bize;
Öğret ki cehalet batağına saplanıp kalmayalım,ilerleyelim.
Öğret ki yıldızımız hep parlasın,karanlığa mahkum yaşamayalım.
Öğret ki yaşamımızı amaçsız harcamayalım.
Öğret ki haksızlığa uğradığımızda boyun eğip susmayalım.

Biliyor musun öğretmenim?
Sensiz hayat hayat boş ve karanlık geliyor bize.
Işığını istiyoruz öğretmenim,ışığını
Bilginle,gücünle bizi aydınlat istiyoruz.
Bize yine Atatürk'ü anlat,Cumhuriyeti anlat.
Yanından hiç ayırmadığın dergilerini,kitaplarını oku.
Hayatı yaşayalım,öğrenelim seninle.
Yine 23 Nisan'ı kutlayalım,19 Mayıs'ı 29 Ekim'i
Göndere bayrak çekip tören yapalım.
Andımızı okuyalım,İstiklal Marşı'nı gururla,dimdik
Başımız yukarda,çoşkuyla okuyalım.
10 Kasımlarda Atamızı analım.
24 Kasımda senin için kır çiçekleri toplayalım.

Öğretmenim,ne olursun geri gel.
Çok yoruldum,sana dayanmam için gel.
Mektubumu Hüseyin emmime vereceğim.
Artık eline ne zaman ulaşır bilemem.
Ama ben bekleyeceğim.
Döneceğin anı, bayram sevinciyle bekleyeceğim.

Haftalar sonra mektup öğretmene ulaşır.Öğretmen hazırlanıp yola çıkar.Kasabaya gelir.Fakat aksilik bu ya köye giden tek arabayı kaçırmıştır.Bir at arabası kiralayarak köye ulaşmaya çalışır.Bekleyecek vakti yoktur. Çocuklarına,öğrencilerine kavuşmak istemektedir.At arabası iki dağ arasından geçerken göçük altında kalır. Öğretmen şehit olmuştur.
Öğretmenin cansız bedeni,jandarma yardımıyla göçük altından çıkarılır.Öğretmenin o güzel yüzünde, güzel bir gülümseme vardır.Çocuklarına kavuşma özlemi vardır.Ha bir de elinde sıkışmış kalan öğrencisinin mektubu........
Kara haber köye tez ulaşır.Köyde derin bir sessizlik.Ve ardından haykırışlar,feryatlar başlar.

Öğretmenim inanmıyorum,inanamıyorum öldüğüne.
Hep benim yüzümden oldu.
Çağırmamalıydım seni,gel diye ağlamamalıydım.
Kendimi affetmeyeceğim,ama sen beni affet ne olur.
Seni saygıyla anıyoruz.
Rahat uyu öğretmenim.
Emeklerin boşa gitmeyecek.
Bu çorak arazi bir gün bahçeye dönecek.
Ve sen öğretmenim o bahçenin en güzel süsü olacaksın.
Evet,sen bir çiçektin öğretmenim.
Açtın ve zamansız soldun.
Ama gönlümüzde asla solmayacak, hep hayat bulacaksın.
Elveda öğretmenim,elveda.