Öğrencilerimiz… Bir kır bahçesinde çeşit çeşit çiçeklerimiz. İsteğimiz o çiçeklerin solmaması, onların gelecekte gülmelerini sağlayabilmek.
Ancak onların yetiştikleri ortam o kadar çeşitlidir ki. Hepsini tek tek bilmek ve tek tek anlayabilmek gerekiyor. Yoksa hazan mevsiminin sonbahar yaprakları gibi avuçlarımızdan uçup gidecekler. Ne kötü değil mi?
Nakış nakış, iğne iğne işleyebilmek ancak bir sanatkârın işi… Öğrencilerimizi, yararlı bireyler olarak yetiştirebilme işi de bir kutsal mesleğin üyelerine yani öğretmenlerine düşüyor. Ne mutlu!
Öğretmenlik: Engin bir gönül sevgisi, Uçsuz bucaksız fedakârlık ve duru suların önünü kapatan engelleri ortadan kaldırmak için mücadele eden yürek işçisi, Yüreklere bir nebze dokunabilen bir anne bir baba sevgisi.
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta