Öğren Artık Şiiri - Feyza Elmas

Zihnim sanki uçsuz bucaksız bir feza,
Karanlıkla soğuk birbirine dost orda,
Yıldızlar kaybolurlar gözden gizlice,
Vedayı bile çok görür oldular bana.

Geçmişim kara deliğe imrenirken delice,
Geleceğimi acımadan çekiverir içine.
Yüreğimde parıldayan her bir ışık tanesi,
Tek tek söner oldu, ulaşmadan gözüme.

Oysaki geçmişe çekilen bir perde vardı.
Kim hain elleriyle onu alıp oradan kaldırdı?
Musalla taşı bile koymadan gömdüğüm hatıraları,
Kim buldu da bir hamlede gün yüzüne çıkardı?

Yoksa bir aldatmaca oyunu mu var ortada?
Bilirim, yokluğa vücut rengi vermek kolay da,
Yaptığım var olanı yok görmek idi galiba!
Hesap ver şimdi, bu ne cüret, bu ne büyük hata!

Belli ki akıl emretmiş, dil de öyledir demiş.
Sarf edilen her söz kalbi susturmak içinmiş.
Sonuçta elde ne kaldı, yine acı yine gözyaşı,
Öğren artık kapatamayacağın kapıyı açmamayı!