Oğlun Büyüdü Anne Şiiri - Muharrem Abut

Sen gittin ve büyüdüm ben anne.
Belki de büyümem içinmiş bırakıpta gidişin.
Öğrendim anne,
Sen gittin ve ben çok şeyi öğrendim.
Mesela zor olsa da sensiz yaşayabilmeyi…
Ki sensiz yaşayabiliyorsam,
Başka neler olmadan da yaşayabilirim, değil mi?

Sen benim okuduğum kitabımdın be anne!
Sende yazardı her şeyin en doğrusu;
Lokman Hekim’imdin meselâ,
En acı, acılar ellerinde erirdi.
Düşüp dizlerimi kanattığımda,
Sabahları boğazım ağrıyarak uyandığımda.
Ya da birini sevip yüreğimden yaralandığımda.

Gittin işte be annem,
Ne vardı da gittin,
Başın göğe mi erdi diyeceğim ama
Olmayacak, biliyorum, biliyorum;
“Takdir-i ilahi ile dalga geçilmez”
Bunu sen öğretmiştin ya karlı bir kış günü…
Yok, vallahi anne, için rahat olsun,
Ne kimseyle dalga geçtim.
Ne de kimseyi dalga geçirttim kendimle.
İnsan olana başımın üstünde yer açtım,
Olmayandan fersah fersah kaçtım.
Kaçtım anne, günü geldi kendimden,
Öz be öz, kendimden bile kaçtım!
Kızdığım çok oldu kendime hatalarımdan sonra.
Fakat hiçbir kabahatimi unutmadım anne,
Onlar nişanı oldular hayatımın.
Bir daha yanılıp, şaşırmamam,
Yalancılara bulaşmamam için,
Küpesi oldular kulağımın.

Büyüdüm anne, inan çok büyüdüm.
Mesela evladına öğütler veren bir babayım şimdilerde.
Görsen inanmazsın belki de.
Ona senin bana vermek isteyip de
Veremediğin her şeyin yanı sıra,
En çok da senin bana verdiğin en kıymetli şeyleri;
Terbiyemi, ahlâkımı, dürüstlüğümü, şerefimi veriyorum.
Ki bugünlerde şeref, şerefsizlerin en büyük sermayesi.
Hırsızın, hainin, kahpenin, namerdin ekmek parası,
Satıp şereflerini her şey alıyorlar, insanlıkları yerine.

Ah anne ah.
İyi mi ettim bu kadar büyüdüğüme,
Bu kadar çok şey öğrendiğime, bilmiyorum.
Yoksa büyümese, hep çocuk mu kalsaydım?
Deme deme, biliyorum,
“Olanla ölenin önüne geçilmez”
Büyümüşsem bitmiştir her şey,
Ve sen ölmüşsen gelmeyeceksindir geri;
Hiçte gelmediğin gibi…
En çok ihtiyaç duyduğumda bile sana.
Ah, ah anne ah…
Ahhhhhhhhh…