Oğlum'a Şiiri - Atabey Barış

Ben bu çağın adamı değildim oğlum.
Yeşil kağıtları deste edemedik,
Doğruyu yanlışı bile seçemedik,
Ben bu çağın adamı değildim oğlum.

Sen şu an bir şeftalide, elmadasın,
Bugünden, dünden epey de uzaktasın.
Kim bilir belki hiç de olmayacaksın.
Yine de bil, bu çağdan değildim oğlum.

Çok adamlar tanıdı bunları yazan,
Adam olmayanı da tanıdı bazan,
Sipherini kendi tırnağıyla kazan,
Bu çağların adamı değildi baban.

Bir çiçek kızdan, gül almadı mesela,
Asla takdir uğramadı masasına,
Tuzsuz gelen de olmadı yarasına,
Bu çağların adamı değildi baban.

Dostuna kanlar verdi de sebillerce,
Adı dönüp, - vermeseydi canım oldu.
Silahsız düşmana bir sille vurmadı da,
Sırtı bundan saye, delik deşik oldu.

Ne bu çağın felsefesini kavradım,
Ne puştların kahkahasına katıldım,
Para, yakut, altın görmedi ellerim.
Ben bu çağın adamı değildim oğlum.

Tireni kaçırdım her yeni yaşımda,
Her öğün eksik bir şey vardı aşımda,
Tebessümler en küçük sabır taşımda,
Oluverdi babanın hayatı, oğlum,
Ben bu çağın adamı değildim oğlum.