Oğlum'a... Şiiri - Mehmet Osman Erol Ünal

Bir 'merhaba ' demek için geldik hayâta...
Uzun gibi görünsede aslında;
Çok kısa bir yolculuktur bu
-vurursan hesabı kozmik zamana -

Hele,
Bir de ayrılık varsa yol üstünde kaderin çizdiği
Hem ebedî, hem meçhûl...
Yaşamak kimine şenliktir, bahtiyâr olur
Kimine ise çekilmez yüktür, sanki zûl...

Bir kapıdır açılır, ardında sonsuz boşluk...
Adına ölüm denen sessizlik,
Ansızın çıkılan o esrarlı yolculuk...
-ne yerini, ne zamanını kimse bilemez-
Hayât işte o an, başladığı gibi biter
Bir yolculuk ki, kaçınılmaz, geri dönülmez...
Bileti kim kesmiş,
Nerede başlar, nerede biter
Bilinmez...

Karar ver öyleyse, şimdi hemen...
Güzel ve iyi yaşamaktan yana
-zaman kimseyi beklemez-

Doğarsın ve ölürsün...
Ne gariptir ki her ölümü yaşarken görürsün
Bir düş gibidir yaşamak
Her karesinde başka zamanlar
Ve başka mekânlar görürsün...

Senin hayâtını yalnız sen yaşarsın
Ödünç veremezsin, borç alamazsın
Hile yapmak nâfiledir, zar tutamazsın
Yazı - tura'yı hep, senden yana atamazsın...

Başlangıç ve bitişten sen sorumlu değilsin oğlum...
Ancak;
Arasını sen dolduracaksın...
Sana verilen emâneti yalnız sen yaşayacaksın...
Ve,
İstesende, istemesende
Dostunla, düşmanınla paylaşacaksın...

Bilirsin, insanoğlu doğarken hep ağlar
Hatta, ağlamayan bebeği zorla ağlatırlar
Nefes almanın ilk şartıdır doğarken ağlamak...
-insanoğlu gülmeyi sonradan öğrenir -
Bir de ölünce arkandan ağlanır... adettir...
Ağlama işlevini yerine getirir geride kalanlar...
-adına mâtem denir-
Ölülerin ağladığı görülmedi -güldükleri de- bugüne kadar...

İşte oğlum;
Benim anladığım o ki...
Hayât, çok kısa,
Yaşamaksa, bir 'an'dır...
O an,
'İki ağlama arasında gülebildiğin zamanlardır '

(26.06.2000)