Öğlen Arası... Şiiri - Violet Depression

nasıl anlatacağımı bulduğumu sandığım iki satır,
yabancı kalmadığım bir konunun üstüne düşünüp,
elimdeki tüm nişaneleri attığım bir öğlen yemeği arası bu...

düşünüyorum...
insanlar büyüdükçe küçülür mü hayaller?
yoksa küçülen, bir insan karşısında bir diğeri midir?
bebekleşen, çocuklaşan, sonra bir genç gibi aşık olmuşçasına kafası karışan...
dinlediği tüm şarkılardan sana pay çıkaran,
o öğlen yemeği arasında seni sevip, seninle sevişen,
hayatına anlatmadıklarını sana anlatan bir çocuk mudur bunu yapan?

çürük bir kalbin ayrıntısını hissedince başladığını düşünen,
tatlı dille, içindeki heyecanları susturmuş o genç
şimdi yeniden mi alevlenir oldu yoksa?

başka bir hayatta karşılaşmak olsaydı kader,
o zaman ne derdi bu bebek sana?

seni nasıl sevdiğini bilmeden?
ne olacağını düşünmeden yazdığı satırları,
her bakışında resmine, zamanı geri çevirme isteğini,
olumsuz bir doğruda söylemeye mecbur kalacağı yalanlar için,
başkalarına ne derdi?

mecbur ama yalana, eğer başka bir hayat yoksa,
mecbur yalana, zamanı geri çeviremiyorsa
yada bir isim koyup duraklatacak kendini yine,
ve yine sönecek içindeki o heyecanın alevi,
ve yine çürüyecek kalbi, içindeki o dipsiz çukurda...
ismini vermediği bir bebeği olsun istediğinden miydi,
yoksa ismini verdiği gayri meşru çocuğu istemeye korktuğundan mıydı?
bilmiyor...
bildiği tek şey ise, başka bir hayatta sevmek,
hatta başka bir hayatta, öğlen yemeği arasında sevişmek zorunda olmayacağı.