Oğlan Çocuğu Şiiri - Burak Yöndem

Köhne bir hastanenin kırık kapılı ve soğuk odasında bir oğlan çocuğu.
Dikkatle incelediği yüzleri tanımasına izin vermiyor buğulu gözleri.
Üzerinde aylardır değiştirmediği kanlanmış beyaz gömleği.
Ah Garibim… Sıkıca kalbini tutuyor, heyacandan sürekli kekeliyor.
Evet…Tanıyorum bu oğlan çocuğunu.
Yorgun…
Benzi sararmış,
gözleri çukurlaşmış,
dudakları uçuklamış,
elleri çatlamış.
Şakaklarındaki damarlar patlamak üzere.
Hareket etmiyor sadece düşünüyor ve alt perdeden “az kaldı” diye heceleyerek mırıldanıyor.
Evet evet tanıyorum ben bu oğlan çocuğunu.

İrkildim !
Ter içinde uyandım !
Meğer rüya imiş gördüğüm.
O Oğlan çocuğu benmişim,
ben de senmişsin…