Ofra Haza Şiiri - Adem Karafilik

ne yaşarsan yaşa
seni yalnız sen anlarsın

girme ruhuma ofra haza
erit küllerini
erit
bitir bahşedilen duyguların
kullanılmayan dilimlerini

savur ölü toprağını başımdan
uzanıp ta tutunamadığım sıcaklıkları
yaşat hayatın kökünde beslenen aşkı
mayın tarlalarında ay ışığıyla

sallanan
benliğimdir kanun tellerinde
kendine muhalif düşlerle
süzülen isyan
özetleniyor damarlarımda
kılıçların sararan hüznünde
ritimle takılan ilmekler ulanırken
sahra’nın vahasına haykırıyorum
muhalif yakarışlarla rötarlı
payıma aykırı sesler düşüyor
ağlamaklı

fırtınalar sevdalara ölüm taşırken
Musevi ayinlerinde yol tasvirleri
uykunun haritasında dua izleriyle
çıplak yüzlerin balçık rengini arar

cehennem denizinde
yakutlaşırken ağustos çiviti
çiğ düşüyor çöldeki kuma
aşka kan düşmeden

girme ruhuma ofra haza
merhametin hece taşlarıyla
gün doğumlarında
dualarla öldürülür şeytan

gir ruhuma
gülücüklerinde büyüttüğün güvercinlerden
bir nefes uçur özgürlüğün putları devrilsin