Öfkenin Kızıllığında Gözler

Kimliksiz çığlıklar peşinde yüreğim,
Gölgelere karışmış hayatlar...

Her köşe başı ölüm tuzakları.
İnsan diyorum rüzgar inliyor.
İnsan diyorum gece ağlıyor....

Sokaklar ıssız, sokaklar tehlikeli
İnsanı insan vuruyor çalma kapıları bırak,
Öfkenin kızıllığında gözler ırak,
Ne ismini söyle ne kendini tanıt
Güvenli değil hiçbir yürek...

Ah Irak sokaklarında gülüp oynayan çocukların nerede,
Nerede kapısında oturan nineler?
Huzur içinde yaşanan, şen kahkahaların yükseldiği yuvalar.
Şu omuzlar üzerinde yükselip giden tabutlarda kim?

Söyle ey Irak söyle
Taş üstünde taş bırakmayan,
Gökyüzünden ölüm yağdıran,
İşkence odaları kuranlarda kim?
Neden susuyorsun susma söyle
Diri diri yakılan insanların günahı ne?

Ah Irak insanı insan vuruyor
Sokaklarında ölüm baş kesiyor.
Suskun dünya suskun insanlar,
Bir mermiler, ölüm makineleri konuşuyor.
Bende senin gibi çaresiz
Bende senin gibi yıkılmış acılar içindeyim
Gök kanar, yer kanar, gül kanar.
Vurulmuş bir bebek insanlık kanar...