Öfkenin Ardındaki Sevda Şiiri - Ferhat P ...

Özledim seni…
Ama bu özlem, artık masum değil.
Bir zamanlar sevdanın gözleri,
Şimdi kırgınlıkların gölgesine büründü.
Her an, her anı hatırlarken seni,
Bir öfke sarar kalbimi,
Ama yine de seni seviyorum…
Bu nasıl bir çelişki?
Bir yanda yangın, bir yanda soğuk bir boşluk.

Gözlerimdeki yaş,
Bir zamanlar sevdanın damlasıydı,
Şimdi pişmanlıkla kararmış.
Bir damla daha süzülecek,
Ama o damla, seni sevmenin acısı,
Ve bir yıkık hayalin hatırası olacak.

Özlem…
Beni sarar, öfke ise köle gibi ellerimden sımsıkı tutar.
Sözlerim boğulmuş, her hecesi suskun,
Ve bir bakış var gözlerimde;
Özlemle yanıp tutuşan,
Ama her sözcüğünde kırgınlıkla yoğrulmuş.

Beni terk ettiğinden beri,
Unutmaya çalıştıkça seni,
Bir yanda sevdamın solgun izleri,
Bir yanda seni anlatan hüzün,
Ve her gözyaşı, bir yıkım…
Ama yine de seni seviyorum,
Yine de seni bekliyorum…
Bazen, öfkenin içinden yükselen bu sevda,
Beni sarar, kalbimi hırpalar.

Bir damla yaş süzüldüğünde,
Sana dair tüm acılar dökülür.
Ama sana söylenen her cümlede,
Bir isyan, bir suçlama,
Bir seni hatırlama var.
Bir içimdeki fırtına,
Bir özlem, bir öfke,
Ve gözlerimde tek bir damla yaş.

Sonsuza kadar kaybolan o anılar,
Ve hep seninle geçen zaman,
Bir daha geri gelmeyecek…
Ama her hatıra, bir yara bırakır.
Beni sarar, ve içimdeki öfkenin gölgesinde,
Yine seni sevmenin acısı yankılanır.