Öfkemin izdüşümü Şiiri - Mehmet Hanifi İ ...

İnsan doğanın kanseridir. CİORAN

Endişe, dolu bir silahın namlusu gibi şakağımızda ve herkes eşit derecede aciz..
bir yaşamanın kıyısından geçiyoruz.

Gülmek kabul görülen sinirsel bir hastalık ülkemde.

Ve sen;

Yüzümün çapraz ateşi, iklimlerimin kışa dönüşü, geçmişi ve hayatımın geri kalan hüznü sen.. Büsbütün kıvırcıklığıyla kanıma karışan zehirmişsin meğer, tedavi şekli olmayan.

Insan bir aşka nasıl böyle baksın?

Elimdeki kanı temizleyemiyor kaynaklar.

"Şu mezarlık şehrin kaldırımları, dar geliyor ayaklarıma."

Kötülükler buldum. Hastalıklar, savaşlar kıyımlar...

Vakitsiz yaslar, korkunç kabuslar içinde uyandım.

"Artık süregelen bir boğulma hissidir yaşamak."

Omzumu yokluyor, şu inceliksiz kın!

Tanrım hissediyorum, ölümüm çok yakın.

Ey şiir!
düşüncelerimin en keskin hali,
sarhoşluğum,
öfkemin izdüşümü...

Cehennem cehennem arayacağım insanlığın iyi niyetlerini.