Öfkem Sabrımı Aştı Gecede

Bir sabahtır uyandığı insanın bir de akşamdır öldüğü
Nefes almayı yaşamak sanmak göz göre göre
Bir ömürlük uykudur gece karanlığında

Kaçıncı zamandır böyle yarım yamalak geçtiği

Uykuya doyamamak ise bir tiyotra sahnesi önünde
Bir kukla olmak ipleri başkalarının ellerinde

Yaşamda anlam bulmak varken üç günlüğüne
Tutup da toprağı anlamsızca örtmek üstüne
Nasıl bir zalimliktir, herkesten önce kendine

Ben şiirimi astım bulutlara, kırlangıç rengine
Artık bir yolcudur bu zamanın gelmişine geçmişine

Ahh! İçim titriyor, bir dumandır başımda tütüyor
Öfkem, sabrımı aştı gecenin bir saatinde