Öfkeliyim Şiiri - Poyraz Karadeniz

Öfkeliyim..
Doğru..
Öfkeliyim ben..
Hırçınım bu yüzden..
Olabildiğimden daha fazla kırıcıyım..
Ama sadece bu günlerde..
Öfkemin dineceği gün..
Senin saf - dupduru olacağın..
Seni emanet ettiğim o yerlere gelişimde..
Son bulacaktır bu öfke..

Umutlanma fazla..
Keşke o ağacın yapraklarını kendim sökseydim..
Eğer ben gidecek olursam..
Onlar sana emanet olurdu..
Keşke o ağacın dallarını kendim kesseydim..
Eğer ben yıkılacak olursam..
Onlar tutardı beni..
Öfke dolu olduğumda..
Tıpkı bu gündeki gibi..
Sustururlardı beni..

Elimi tut..
Hadi yürü diyemedim..
Elimi tut..
Gel hadi kaçalım diyemedim..
Gözlerim güçsüz ama keskin oldu..
Bırakta görsünler seni..
Kalbim yaralı ama umutlu..
Bırak yaşasın seni..

Bana benzer mi o çocuk?
Bana benzer mi hiç?
Tez kırılabilir mi?
Tez öfkenelebilir mi?
Tez susabilir mi?
Soruyorum sana o çocuk..?
Benim gibi olabilir mi? ?
Nasıl benzetirsin eli bana..
El mi aldı seni benden..
Yoksa ben mi aldım kendimi ipten?

Yazık sana..
Emanet etmiştim duyguları..
Emanet etmiştim gözyaşlarımı..
Kalbimi vermiştim sana..
Işıkları söndürmüştüm etrafımdaki..
Hiçe saymıştım herşeyi..
Yazık sana..
Başkasını koymuşsun yerime..
Sakın oynama..
Öyle kalsın yerli yerinde..
Benide hak eden kazansın..

Beni bana emanet eden duysun sesimi..
Bir yavru ceylan olsun..
Kurta yem olacağı halde kurdu seven olsun..
Yeterki görsün..
Yeterki bilsin..
Nasıl sevilir.. Nasıl özlenir..
Nasıl yaşanıyor..
Yeterki bilsin..