Öfke ve Rüzgar Şiiri - Elif Kaçmaz

Öfkem bir fırtına terk edilmiş bir ovada
Yürürken kendime takılır düşerim
Bir köprünün bağlaması iki yüreği
Ne kadar somutsa işte ben de o kadar gerçeğim

Ağaç yanıp küllenince bir rüzgara muhtaç olur
Tohumlar serpilince rüzgarlara ket vurulur
Ve bir bulut sermek için damlalarını dünyaya
Bir rüzgarın gelişine umut olur

Rüzgar doğmak için ne istedi dünyadan
Dünyanın nemi gözlerime yük
İnsanlar birleşti akıtmak için bu yaşı
Etlerime tırnaklarını batırarak ilerlediler

Amaçları yağmur belki buğday ekmek
Vicdanları temiz belki çoğunun
Ne düşünmeli şimdi peki insan
Yapmak istediklerini mi
Yoksa yaptıklarını mı bilmeden?