Öfke Şiiri - Ömer Şancı

Kimse susturamazdı onu.
Toprağına sığmazken,
Gün doğdukça hızlanırdı özlemleri,
Bir uçurumdan yuvarlanır gibi,
Yaşardı günleri.
İhaneti babasının sırtında gördü,
Hainleri sofrasında buldu.
El feneriyle okudu kitapları,
İstikbale adımları,
Köy yollarında, çamurlu,
Atlıların peşinde,
Öyle mahzun, öyle öfkeli.
Selam vermiş dostlarına,
Ezan vakti,
Minare gölgesinde.
Sarılmış nerede olursa olsun
Efendiye, mektepliye.
Uzaklaştıkça başaklardan, büyümüş.
Gittiğinde topraklardan yalnızlaşmış.
Kentte hiç görülmemiş.
Haykıracağı güne sabır saymış.
Taşımış kasabasının hüzünlerini,
Tek tek terk etmiş,
Baba ocağının kanunlarını.