Öfke Şiiri - Fatih Hepgüler

Es rüzgar, es be hey zalim..!
Sana mı yalvaracağım! ?
Görülmez artık celalim
Yarama hınç saracağım..

Çok kırmıştın rüzgâr beni
Kardeş bildim oysa seni
Beni yerde koyup, gideni
Bende yere sereceğim..

Anlat deli rüzgâr, anlat
Ne kol kaldı nede kanat
Borana, kırana inat
Tekrardan yeşereceğim..

Es be rüzgâr kır kolumu,
Es İstersen, kes yolumu,
Ahtım olsun her dalımı,
Artık kendim kıracağım.

Gâvurdan beter gâvurdun
Tuttun çöllere savurdun
Sen beni sırtımdan vurdun
Bense mertçe vuracağım..

Çıkarım elbet çöllerden
Dirilirim bu küllerden
Vefa bilmez gönüllerden
Elbet hesap soracağım..

Oysa ben garip bir daldım
Kırıldım ortada kaldım,
Şimşekten intikam çaldım
Düşmana göndereceğim..

Bin bir kere, yakılsam da
Yerden yere, yıkılsam da
Şu toprağa, çakılsam da
Maksuduma varacağım

İkrar – iman, benim öncüm
Haktan gelir benim gücüm
İlahi adalet öcüm
Halk için hesap göreceğim..

Güldüm, gülerim belaya,
Boyun eğmedim Leyla’ya,
Gönlümü yalnız Mevla’ya,
Verdim yine vereceğim.