Celladının nefesin de söndü;
İçindeki cılız ateş.
Dondu kalbi,
Yenildi öfkeye.
Ayazında dondu umutlar,
Unuttu yüzünü,
Kırdı buzdan kalbini,
Yıktı bedenini,
Neydi sebep öfkesine,
Cellatla savaşan,
Cellatlaşır dedi,
Ve soktu hançeri yüreğine.
Tufanlarda anaforlarda,
Aradılar onu yoktu.
Savaşların en kızgın anında,
Yoktu.
Bulupda yok edemediler öfkeyi.
Öfke senin yüreğinde,
Kopar yüreğini,
Yık öfkeyi.
Kayıt Tarihi : 9.3.2003 23:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!