Öfke Şiiri - Bilal Yılmaz

Koyu kan kırmızısı leopar deseninden,
Dişlerim yerkürenin bedenini parçalasın.
Üç büyük haritayı post olarak serdim,
14 kıta var yumruklarımın dövdüğü.

Dizleri parçalanmış kelebekler,
İs ve barut söndürüyor yağmurdan ateşleri.
Bilekler damarlar kadar ince,
28 atardamar var kalbimi aşındıran.

Öfkenin yarattığı boğa gücünden bedenim,
Betondan sert çarpan cürretkar yumruklarım.
Böbreğim iki küçük melek öldürmüş olmalı.

Dumandan yırtılan kelebek kanatları,
Bazı yılanlar omurgasını bile kırmış.
Bukalemun kırmızının kan olduğunu biliyor.
Martılar ölmek için yükseliyor gökyüzüne.

Hırçın bulutların titreyen bedenleri,
Griden girdaplar gırtlağıma yapışmış.
Müzikler kalleşçe doğurgan notalarla.

Öfke kemiklerinin cam kırığı mayasında,
Dağların öldürüldüğü diyarlarda yaşıyor.
Ben bir sefil söylentinin tükürdüğü canavarım.

Şimdi barbar bedenler öfkesini kusarken,
Ben sevdiğini kıramayan aşık adamın tekiyim.
Kudret iri bedenimden gençlik fışkırtsada,
Kalbimin içinde bir şeyler yaşlanıyor.