Öfke Şiiri - Şakir Kurtulmuş

avuçlarımda taze
açlık hissiyle dua
ateşe serpilmiş gök konuşmaları
terlemiş hamurdan çocuk bedenleri
ateşli ve kımıltısız yakan içini
rüzgara bir dağcı hızıyla
bir kartal okuyla yönelen
taş olup süzülen dolgun kara bulutlara
serinlik veren
yeşeren
taze ot bitiren
yeni umut halkaları çoğalan
sınırsız
yemyeşil alanlar hınca hınç askerler

kuşlar sabrımı ölçmede sabah ayininde
filistin’e adanmış bir beden
kaç gün yol yürümüş kardeşlerine
ruhunu adamış cennete
o çocuk ki anne sıcaklığına özlemle
dokunarak kalplerimize
tırmanıyor gazze’den göğün cam duvarlarına

benimse renkli ve sessiz öfkem
nerde sabrımı sırtlamış ceylan gibi koşan
hani kararan bulutlarda yeniden doğacak olan
sakin ve şedid ve tevekküllü öfkem
seni yeniden doğuracak
sabahı şehadet şarkılarıyla
yara yara geceyi kartal kılıçlarla
kıvrak ve bol çiçekli toprak
seni yeniden doğuracak öfkem