Ödünç Hayaller Şiiri - Nevin Akbulut

Yutkunmaya bile geç kalıyorum,
Tükürüğüm son anda, salise kadar kısa bir sürede,
Yapışıyor boğazıma,
Boğuluyorum.
Tükürüklerim bile geç kalıyor

Yevmiyeli gecelerime,
Ödünç alınmış hayattan alıntı zamanlar ekliyorum.
Borç alınmış hayalin çıkıyor her defasında karşıma,
Yüreğimden alacaklı gibi,
Korkuyorum olur-olmaz zamanlarda karşıma çıkmana.

Tam da borçlu birine yakışır,
Vuslatı yarım bırakıp gitme vakti.
Ne zaman gideceğini bilemediğim zamanlar biriktiriyorum,
Yüzü dönmüş yokluğunun
Gözleri oyulmuş.

Ödünç hayaller satın alıyorum geceleri,
Odama götürüyorum tümünü.
Yalnızlıkların üzerini çıkarıyorum üzerimden,
Sövüyorum anası satılmış dünyaya.

Her gece gitme vakti!
Sabaha.

Adımlarımız yavaş da olsa, hızlı da olsa düşüyoruz her sabah
Günün aydınlık kucağına
Ve terk ediyoruz geceyi
Ödünç alınan hayalleri unutuyoruz dokunduğumuz yerde.
Geceler uzamaz aslında
Biz uzanırız sabahlara.

-“Neyin var senin” diyen herkese,
-“Elinin körü var” diyesim var.

Elinin körü var,
Elin kör çünkü
Ya da ben körüm.
Ellerini ellerimde hissedemeyen ben,
Kimin eli daha kör?

Kim daha az dokunuyor,
Daha az dokunmak istiyor?
Kimin elleri hayal kuruyor
Tutmak istediği elleri avuçlarına alıp,
Geceyi söndürüp,
Kim sabahın koynuna daha çok düşmek istiyor?
Uyanıp rüyadan,
Kim daha çok gebe güneşe?
Hangi düşler daha iğreti,
Hangi geceler?

Ayak izlerimiz
Gidişin ardından kaç saatte silinir?
Rüzgar hangimizin ayak izine musallat olur?
Bu gidiş kaç gelişi siler?

Bilmiyorum!
Aklımdaki matematik hesaplayamıyor bunları,
En iyisi kalk, şimdi git
Kalk oturduğun düşüncelerimden.

Yaşadıklarım sana dair,
Yazdıklarım bize.

Sen diye başladığım cümleler,
Siz diye bitiyor.
Siz demeyi öğrendiğimden beri,
Sen olmayı becerememiş bir siz var artık karşımda.

Yazdıklarım size dair,
Yaşadıklarım biz’in içine ekleyemediğim,
Hep bir tarafı açıkta kalan
Kendime ait.

(Sekiz Ağustos İki Bin On İki 12 00)