Ödünç Gölgeler Şiiri - Necdet Arslan

ellerimiz rengârenk düştü geçirgenliğe
deniz neyi düşündüyse haklıydı
biraz daha yaşlandı şair
derinlikleri kıskandık gökyüzünden
seni biraz daha kendine nazlanırken
gördüm sınırlarını kapatmış
bir şehir edası içinde
dibinde kumral buharlaşma var suyun
yitik tuz yatağı şimdi
yeğin türkülerle çıktık upuzun yolculuklara
bütün kuşları ötüşlerinden öptük
başka yeni ayların saçını taradı ellerimiz
sonra güzel kalacaksa
esirgemedik can suyunu leylaklardan
ve şimdi
ellerime karanlık gibi çöküyor yarılmalar

ben sendeyken bile
donuk ve daracık odalarda
düşünmeye alıştır kendini bundan sonra

bundan sonra eskiyen mektupların
sayfa aralarına tıkıştırdığımız papatyalara
dil dök sıcaklığın bulaşsın

o yeşil cevizdeki acıyım ben
çürümüş yeşim taşından ayrıksı değilse yüreğim
dokun ki parlasın

kuytularda tek kalmışım belki avuntumdur
en kolay yerinden aşarak varıp dayandık sonrasızlıklara
kaynar suya benzeyen
şarkılarda yunduk tuzlarımızdan arınmak için

ne var ne yok her şeyin
biraz daha eksik biraz daha harabe olduğu takvimlerde
rengârenk düştü geçirgenliğe ellerimiz

unuttuk yüreklerimizde uyuyakaldığını
turnaların
sevimli cezalarda defalarca eridik birbirimize

duydum ki
şaraplarda yıllanıyor şimdi sevdalanmalar

artık

kendimden yoksunum ben
kendimde sakıncalı
kendimle kırılgan
kendime zalim
kendim giz

endamın biraz daha kendine nazlanırken
taş kesildim buralarda ben