Ödüm Kopuyor Şiiri - Yakup Günel

Ödüm kopuyor...
Bir daha göremeyeceğim diye seni.
Ödüm kopuyor...
Sesini bir daha duyamayacağım diye.

Bende olmayan resmine bakıyorum sebepsiz,
Yolunu gözlüyorum nedensiz.
Sensizliğe alışmak istemiyorum,
Geçmez bu dünya benim için sensiz.
Geceler suskun, çok sessiz.

Olmayışından ötürü güneş kapanmış,
Bırakmış yerini aya.
Tüm ihtişamıyla aydınlatıyor geceyi,
Sensiz bir gece zifiri karanlık misali...
En kötü kabuslarımı getiriyor gözüme,
Dalarım uzaklara naçizane,
Gelirsin o anda aklıma yine.
Kederim, hüznüm karışır birbirine.

Siyah beyaz dünyamın tek rengi sen...
Renklendirdin şu karanlık dünyamı.
Gidersen eğer bir gün...
Ne yaparım o karanlıkta,
Yapayalnız...
Sensizliğe alışamam ben, dayanamam o acıya.

Gördüm düşümde yine seni,
O an gözümün önünde, sanki çok yeni.

Gideceksin diye ödüm kopuyor,
Gelmeyeceksin diye bir daha,
Duyamayacağım diye bir daha o sesini,
Gözlerinde bir daha can bulamayacağım diye,
Ödüm kopuyor...