Ödüllü Sürgünler Göçmeni

Zamana bıraktım sözcüklerimi
Günü ağartan şiirlerimi
Çünkü kül olmamalı imgelerim

Ötelerde var olan gözlerine atıyorum özlemimi.
Billursuz aynalarda kırılıyor seslerin
Sensiz geçen her akşam
Yüzlerce kez açan ateş çiçeği.

Çıra oluyor yaşam
Tutuşturuyoruz iklimsiz yollarımızı
Sesimin yok olduğuna bakıp kısılmasın gözlerin
Ebem kuşakları kadar oynaklaşıyorum fotoğraflarda

Bütün odalarda yine o eski şarkılar
Başkalaşıyorum kendi rüyalarımda
Bir bakışınla bütün kışları yakıp kül edişini
Ufkunda izin verdiğin dolaşmaları
Bir gelip bir giden vuslatlarını
Beni aşka akıtmalarını özlüyorum.

Ey ödüllü sürgünler göçmeni
Sana seni seviyorum demek yeterli değil
Gözlerime karanlık çökerken
Kayboluşuna katlanamıyorum
Ah kurtulabilsem keşke bu ağırlıktan
Gösterme özlemin tenindeki gri çiziklerini

Köpük köpük salıverme yüreğimi araflara
Bir karış ayak izin kalmasa bile dağlarımda
Şaki ol gülümseyerek öldür beni
Bırakma bu bölünmüş yalnızlıklar diyarında…

onbiraralıkikibinonbeş