Ode Şiiri - Mihai Eminescu

Bir gün gelip ölümü öğreneceğimden kuşkuluydum!
Ölümsüzcesine genç, paltoma sarılmış
Düşçü gözlerimi yalnızlığın yıldızına
Kaldırırdım.

Birdenbire sen çıktın yolumun üzerine
Acı, sen, o baldan da tatlı acı...
İçtim dizginsiz ölümün şerbetini son damlasına
Kadar.

Diri diri yanıyorum, kıvranarak Nessus gibi.
Zehir içmiş yiğit giysili Herkül gibi ya da.
Söndüremem ateşimi artık bütün denizlerin
Sularıyla.

Kendi düşümle, gözyaşlarımla tükeniyorum.
Kendi yaktığım ateşle, yalımlarla eriyorum.
Dirilir miyim, bir gün parıltılar içinde tıpkı
Bir Anka gibi?

Yok olup gitsin artık o baş döndüren gözler!
Geri dön yüreğime sen ey kederli kayıtsızlık!
Sakin sakin ölebileyim diye, ver bana, bana
Kendimi ver.

Çeviri: Özdemir İNCE