ODAM VE BEN Şiiri - Salman Çelik

Bu akşam ytüm ışıklar söndüğünde
Odamın kapısını rahatlıkla buldum
öylesi alıştım ki düzenine
girerken solumdaki lambaya elim uzandı
ama yakmadım
sonra yürüdüm ve açtım penceremi
ay ışığı odamdaydı
odam deniz olmuş ay ışığı ise mehtap
mehtapta baktım odama
duvardaki hayranlıklarımı gördüm
posterlerimi, şiir kartonlarımı
sonra onlara dalıp, düşündüm biraz
çocukluğum, gençliğim
aslında her kiside sürüyordu
bazen hala çocuk ve bir o kadar da
delikanlı hissediyordum kendimi
yatağıma baktım
gecelerce uyuyamadığım günleri hatırladım
unuttum sonra...
sonra açtım dolabımı, kitaplarımı gördüm
içinden seçtim herhangi birini
okumak geldi ya içimden bir kere
ışığı yakmak istemedim
uzandım yatağıma
denizde mehtap ve yatağım sal gibiydi
çok değil beş on dakika okudum
sonra düşündüm yine
odam benim her halimle olduğum tek mekandı
kendi iç dünyamdı
umutlarımın saklı, sevgilerimin yaşandığı yerdi
odamla barış içindeydim
bu bana huzur veriyor
hayatı sevmemi sağlıyordu