Odam Karanlık Şiiri - Mikail Bilişik

Odam karnlık...
Çaresizlğim sel gibi yuttu bütün aydınlığımı
Sen alıp götürürken son lambayı.
Gözlerimi sonsuza değin açtımsa da göremedim elinden düşürdüğün sefil kıvılcımı.

Odam karanlık...
Gözlerim açık mı değil mi, bilmiyorum!
Avuçlarımda bir şey geziniyor,
Peki ama ellerim nerede?
Çıkmak istiyorum her yer duvar olmuş,
Hani, nerde senin yaptığın o ihtişamlı kapı?

Odam karanlık...
Bir ses geliyor;
Ama herbir taraftan.
Ve yine her adımda boşluğa düşüyorum;
Sen fısıldarken uçsuz bucaksız karanlıklardan

Odam karanlık...