Odam Şiiri - Nadir Çınar

Duvarlar konuşuyor, hâl hatır soruyor,
sessiz bir çığlık var sanki kulaklarımda.
Samimiyetsizlik var biraz dileklerimde,
karyolam samimiyetsizliğimden vuruyor.

Dolabım bıkkın, kitaplığım nâhoş;
konuşmalar neredeyse delirtecek beni.
Nokta gibiyim, ne boyum var ne enim;
canım zaten sıkkın, ağzım da mayhoş.

Pencerem bir kuple güneş sunuyor,
cancağzım; o da üzülüyor halime, belli.
Sayısını bilemem, belki yüz belki yüz elli;
zihnimin içinde hayaletler dolanıyor.

Göğsümün içinde tarif edilmez bir boşluk,
"hayatta olmak mı, yoksa hayatta kalmak mı,
yahut bir son verip rüyalara dalmak mı?"
Ruh halim; karanlıktan hallice bir loşluk