Odam Şiiri - Miyase Öztürk

satırlarım var artık benim,
uzun zamandır üstlerinde yürüdüğüm.
kahırlarım var artık benim,
gece gündüz farketmeksizin göz yaşlarımla ördüğüm.
sitemlerim var artık benim,
çevremdeki herkesin hakettiğini düşündüğüm.
ve isyanım var benim ilk defa,
günden güne büyüttüğüm,
günden güne öfkeyle beslediğim,
ve günden güne benden bir parça olan,
kinim var benim.

gece gündüz karıştı bizim mahallede,
odamın iklimi yurda inat hiç de kurak değil.
yatağımsa buz kesmiş,kitaplarım sıkılmış yerinde.
aynam karalar giymiş bakarken hiç de dost değil.
yastığıma tohum ekseymişim keşke diyorum,
çoktan filizlenirdi şimdiye biliyorum.

yalnızlığım bile düşma kesildi kendine,
hayallerim hayal kurar oldu delicesine.
ben onlara gülüyorum onlar bana,
başkada bir durum yok bu odada.

müebbet bir sevdayla yargılanıp,
mahkumu oldum aşkının,
sen anmazken adımı,
ben bir uçtan bir uca voltalıyorum adını.
karantinaya alınmış duygularımla,
tüm insanlıktan uzak tutuluyorum.
koca bir çöl yarattım odamda,
bir seraptan ötekine koşuyorum.